Wij, Martha, Inge en Marion en Claudia zijn al enige jaren een beetje loopgek. Voor drie van ons betekende dat onder andere dat zij in 1997 voor de eerste keer de Nijmeegse vierdaagse liepen. Toen nog in de bescheiden afstand van 30 kilometer. En ondanks de jeugdige leeftijd van de tweeling, toen 13 jaar, besloten ze om het volgende jaar weer de 30 mee te lopen. En Martha mocht ook mee, helaas liep zij mee voor het diploma…….
Vanaf 1999 lopen de drie dames de 40 (kijk dan heb je het ergens over). Nu in 2006 gaan de twee meiden, die ook nog tweeling zijn (26-04-1984!) voor het gouden kruisje! een unieke prestatie!
In al die jaren is Martha steun en toeverlaat gebleken (en mocht ze zelf ook meelopen), niet alleen voor de meiden maar ook voor Claudia die na 14 jaar de 50 te hebben gelopen in 2003 de 40 kilometer als een nieuwe uitdaging heeft opgepakt.
Dik mogen we hier zeker niet vergeten: onze kok (altijd vers van het land en ook standaard veel te veel), koffie en thee inschenker en gelukkig ook op z’n tijd bier en wijn, regisseur van de t.v. (kijken we naar de tour de France of toch naar het 4 daagse journaal) en altijd in staat om een opbeurend woord te spreken (HONING!).
Ook Rob mogen we niet vergeten, al jaren staat hij trouw aan de kant in Wijchen en natuurlijk last but not least Opa en Oma: ook dit jaar voor de 10 de keer langs de kant (dat is ook wel een kruisje waard).
WIE IS MARTHA EIGENLIJK?
Al enige jaren heb ik een gezonde verslaving en dat is de wandelsport. Vanaf 1996 loop ik met grote regelmaat en heb inmiddels al heel wat LAW's streekpaden en marsen gelopen. 'n Weekendje op pad met een rugzak en zo'n 25 km per dag van een LAW lopen vind ik heerlijk om te doen. Je bent dan de hele dag heerlijk buiten in de natuur en slaapt bij vrienden op de fiets en na een verzorgd ontbijtje weer lekker op pad. Zo'n weekend geeft je het gevoel of je een week weg bent geweest. Ook heb ik al verschillende wandelvakanties gedaan met tent en slaapzak in de rugzak wat ook weer heel avontuurlijk was. Nu in 2006 loop ik al de 10e vierdaagse. In 1997 voor de lol begonnen omdat 'n vakantie niet door ging en we toch wat te doen wilden hebben. Wel apart, want we waren altijd aan rust en natuur gewend en nu ineens in een grote mensenmassa lopen.…. maar het was kei gezellig en het ging erg goed. Vorig jaar was een zwaar jaar met veel pijn, maar dit jaar start ik weer met veel zin!!! Voorlopig blijf ik gewoon doorlopen, al heb ik wel het gevoel dat ik Nederland wel zo'n beetje ken, dus ik zal het buitenland maar eens gaan verkennen...groetjes Martha.
WIE IS MCCLOUD EIGENLIJK?
Al heel lang geleden heb ik mijn eerste vierdaagse gelopen. Het was een weddenschap (beginnen niet heel vaak dit soort rare gewoontes op deze manier?) tussen Ricus, Kitty en mij. Ricus zou de marathon van New York lopen en wij moesten dan als tegenprestatie de 50 lopen in de Nijmeegse Vierdaagse. Het was 1989 en we wisten nauwelijks waar we aan begonnen. Ricus gaf het na twee maanden hardlopen al op. Die weddenschap hadden we dus al bijna gewonnen. Trainen: daar deden we nauwelijks aan. Sterker nog het kwam er gewoon niet van. En zo stond ik dus met o kilometer in de benen aan de start. Ik zal jullie de sterke verhalen verder besparen. Maar het is een wonder dat ik nu in 2006 voor de 18e keer meeloop. NOOIT meer zou ik het doen. NOOIT meer zou ik als een van de laatste over de streep komen, jankend met te veel blaren aan m’n voeten. Maar dat die mevrouw van het startbureau me persoonlijk mijn medaille op deed, dat deed met toch wel wat. Als ik nou eens volgend jaar wel zou trainen……..
En zo ging het elk jaar weer wat beter, het werd zelfs leuk, een hele uitdaging. Maar na ruim 10 keer kwam de sleur er ook wel een beetje in. Soms dacht ik wel: nou loop ik hier weer, weer over die Waal, weer door Wijchen, Beers en Cuijck, weer die puddingbroodjes, weer over die eindeloze dijk en de laatste jaren LINDEN of all places (sorry ijverige Lindenaren die elk jaar een geweldig thema uitwerken).
En toch… wat een uitdaging, wat een emotie, zoveel mensen op de been en langs de kant, geen onvertogen woord onderweg. Je helpt elkaar, spreekt elkaar moed in, neemt elkaar op sleeptouw.
2002 was een jaar om te vergeten: 4 dagen regen. De binnenkant van de plu kon ik dromen. Geen blaren op mijn voeten maar op mijn handen van de paraplu vasthouden. Lang heb ik gedacht dat dit de laatste vierdaagse zou zijn. Maar in 2003 heb ik de overstap gemaakt en ben ik gaan lopen met Martha, Inge en Marion. Het werd 4 x de 40, ook mooi, maar natuurlijk geen 4 x de 50, maar wat niet is kan nog komen.
Soms denk ik wel eens had ik die weddenschap maar nooit gewonnen. Maar dit jaar? Nee, dit jaar is het weer fantastisch. Die tweeling heeft er eigenlijk geen weet van hoezeer ik geniet, van hen, het gemiep, of het nu wel of niet leuk is die aandacht, van deze website, van het trainen en straks van hun 10e keer! Met of zonder media aandacht het blijft gewoon leuk. En wie weet als de signalen goed worden begrepen, misschien volgend jaar eindelijk de 4 x 50?!
WIE IS INGE EIGENLIJK?
Tja dit was de vraag die ik voor me kreeg. Wat zal ik nu eens over mezelf schrijven. Ten eerste snap ik eigenlijk niet wat ik mezelf ieder jaar aan doe maar ik zal proberen te beschrijven waarom ik me nu toch weer heb ingeschreven en train voor de 10e keer!! 4daagse lopen.
Ik ben nu bijna 23 en vraag me dus nog steeds af hoe ik het ieder jaar weer in mijn hoofd haal weer mee te doen.
Claudia (zie wie is Mccloud) liep al jaren de 4daagse (50 km) toen mijn zusje en ik nog nooit van de 4- daagse gehoord hadden. Zoals jullie hebben kunnen lezen is zij altijd in voor een weddenschap zowel om zelf aan mee te doen als om anderen in mee te sleuren. Het begon er mee om Claudia en de andere wandelaars maar eens aan de kant te gaan aanmoedigen. Dit werd uiteindelijk afgeblazen omdat het te WARM was buiten. Ik schaam me nog altijd diep. Toen was het doel van Claudia duidelijk. Zorgen dat we zelf een keer meelopen! Die lange vierdaagse veranderde dus in de verhalen van Claudia in een paradijs voor plezier, leuke mensen, nieuwe ontmoetingen en feest en ach dat lopen tja niet te veel aandacht aan schenken. 2 meiden van 12 vinden dat wel leuk klinken en toen bleek dat we niet op vakantie konden werd een nieuwe missie, mamma overhalen mee te doen met de Nijmeegse Vierdaagse. Trainen ach dat deden we ff van 4 tot 5 ‘s avonds. Gek hé dat trainen rond 4 uur, als je energie voor die dag al redelijk op is, niet meer zo goed lukt.
Overgehaald en half getraind stonden we als 13 jarigen aan de start om 4 dagen later van 30 km over de finish te huppelen. Hoe het kan weet ik nog niet maar als kind zul je wel beter kunnen lopen. Hoe ouder dat we worden hoe moeilijker het wordt. We vonden het geweldig, gezellig, leuk en we kregen heeel veel aandacht omdat we voor onze leeftijd zo klein waren.
Het was al besloten, volgend jaar weer en zo begint een verslaving te ontstaan. Als er dan eens een jaar of enkele jaren volgen met vier dagen regen, een jaar met veel spierpijn, of een jaar waarbij we het moeten doen met 3 tot 4 km per uur lopen door bloedblaren bij Martha, branderige voeten of een gebrek aan energie wordt om een of andere rare reden niet besloten dat, dat dan een teken was voor ons om na dit jaar te stoppen. Heet dat nu een verslaving? Ik ben er bang voor.
De twijfel is er wel eens geweest. De vierdaagse feesten de hele week meemaken is vast ook wel erg leuk zeiden we tegen elkaar nadat we zaterdag en zondag waren geweest. Maar toch die vierdaagse zelf lopen…
De muziek, gesprekken met andere wandelaars, spontane reacties, feest in ieder dorp, sfeer in ons eigen wandelgroepje, pijn, emoties, prestaties, drukte en het nodige doorzettingsvermogen zorgt alles bij elkaar voor het vierdaagse gevoel waar ik toch zo langzamerhand een onderdeel van ben geworden. Ik hoor erbij en vertrekken zonder mij en mijn drie maatjes klopt niet. Hier kwamen we achter toen we besloten om een jaar niet mee te doen. Het was het jaar van 4 dagen regen en veel pijn (zie ansichtkaart tijdens de 4daagse te koop in iedere boekhandel). We zouden lekker in de natuur gaan wandelen met rugzak, lekker rustig, weinig kilometers of een zonvakantie. Maar het eindresultaat was een enorm heimweegevoel naar de vierdaagse zodra we de eerste mensen zagen trainen. Uiteindelijk stonden we netjes aan de start om 6 uur ‘s morgens.
Dit jaar willen we er iets bijzonderder van maken omdat dit toch het gouden kruisje voor drie van ons gaat worden en het ultieme bewijs dat het enthousiasme waarmee Claudia ons de vierdaagse ingepraat heeft goed uitgepakt heeft.
De wens van Claudia om weer opnieuw 50 te gaan lopen, maar nu met z’n vieren, brengt bij ons altijd een nerveus gevoel teweeg omdat we weten hoe ze ons steeds overgehaald krijgt (zo ook met de bedevaartstocht naar Scherpenheuvel die dit jaar misschien ook weer gelopen gaat worden) maar voorlopig houd ik voet bij stuk.
Enkele hoogte en dieptepunten tijdens de Vierdaagse waren:
het eerste jaar. 1 groot feest 30 km goed te doen.
- Het derde jaar overgehaald de 40 te gaan lopen wat nog niet hoefde toch een ander verhaal.
- Claudia heeft altijd leuke stickers of snoep bij voor de kinderen aan de kant. Leuk dat uitdelen. Oeps startkaart weggegeven. PANIEK
- De sfeer, de zanggroepen, het publiek
- Opa en oma en veel andere familieleden al 10 jaar aan de kant, Pap met zijn goede zorgen en voet massages die tja na de vierdaagse…
- Het jaar dat we zelf probeerde te zingen. Dat doen we NOOIT meer. We hadden wel veel ruimte.
- Weggedragen worden op een brancard omdat ik geen stap meer kon verzetten bij de finish, (ik ben nog steeds van mening dat je bij de finish op mag zijn) dus de rest moest achter me aan hobbelen. Ik lag wel goed.
- Vorige jaar 10e keer veel voorbereidingen getroffen en er veel zin in. TE WARM dus het feest gaat niet door.
- Dan dit jaar maar een extra groot feest.
Dat was het wel,
groetjes Inge.
WIE IS MARION EIGENLIJK?
Aangezien Marion geen tijd? Heeft om een stukje over haar zelf te schrijven heeft haar broer Rob wat op papier gezet.
Marion is 23 jaar heeft al 6 en half jaar een relatie met Luc is zeil- maar vooral loopgek. Ze vindt lopen geweldig maar heeft een hekel aan het lopen in de regen. Wie niet?
Dit jaar hoopt ze voor 10e keer de 4 daagse te volbrengen.
Marion volgt een studie ergotherapie, het lopen en zeilen dient om die moeizame studie even te vergeten en lekker te ontspannen tijdens de vele tochten. Haar vriend Luc is al die jaren maar een keer komen kijken hij heeft het te druk met het geven van zeilcursussen, ja iemand moet geld verdienen. Gelukkig belt Luc wel 3 keer in de 4 daagse week waarvan sowieso altijd tijdens de laatste dag als de tocht bijna is volbracht. Dan kan iedereen wel een steuntje gebruiken.
Marion heeft een jaar anti kraak in Nijmegen gewoond samen met Luc, inmiddels doet ze hetzelfde met Luc en een ander stel, al ruim een jaar in Uden. (binnenkort moeten hier uit want dit huis is verkocht dus als u nog een oud pand weet wat anti kraak is neem contact op via deze site)
Marion is ook al 10 jaar lang dol op de toetjes van oma en opa. Gelukkig staan ook dit jaar Opa en Oma weer in Elst, op de eerste dag, om ons aan te moedigen. Naast heerlijke toetjes is er dan ook verse koffie en thee en natuurlijk lekker koeken.
Dit is Marion in een korte notendop
